دریانیوز// استان هرمزگان، با تمام ظرفیت‌های اقتصادی‌اش، همچنان یکی از محروم‌ترین مناطق کشور در حوزه بهداشت و درمان است. در کنار آب‌های نیلگون خلیج فارس و سایه سنگین بنادر و صنایع بزرگ، هزاران زن و مرد در حسرت ابتدایی‌ترین خدمات درمانی، رنج می‌کشند.
گویی این استان به‌رغم درآمدهای میلیاردی‌اش، سهمی از سلامت ملی ندارد؛ گویی صدای بیمارانش در هیاهوی تولید و تجارت، گم شده است.بحران بهداشت و درمان در هرمزگان، تنها یک کمبود ساده نیست؛ زنجیره‌ای از کمبودها و ناکارآمدی‌هاست که از نبود پزشک و پرستار شروع می‌شود و به نبود تجهیزات، مراکز درمانی، آمبولانس، دارو و حتی برنامه‌ریزی منتهی می‌گردد.
در مناطق شرقی و شمالی استان، از بشاگرد و کوهشاه گرفته تا روستاهای دورافتاده جاسک و سیریک، مردمان این دیار با زخم‌های بی‌مرهم و دردهای بی‌پایان دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
* انتظارِ مرگ‌آور برای ام‌آرآی
در هرمزگان، «ام‌آرآی» نه یک روش تشخیص، بلکه یک آرزوی دور است. بیمارانی که نیاز فوری به تصویربرداری دارند، باید هفته‌ها و گاه ماه‌ها در صف انتظار بمانند. در این مدت، بیماری‌شان پیشرفت می‌کند، درد و رنج بیشتر می‌شود و در نهایت برخی ناگزیر راهی استان‌هایی همچون یزد، فارس، کرمان یا تهران می‌شوند. اما همه توان این سفر را ندارند.
بسیاری از بیماران به دلیل سختی مسیر، نبود امکانات و هزینه‌های سنگین، قید درمان را می‌زنند و با مرگ، هم‌زیستی تحمیلی پیدا می‌کنند.
* نبود آمبولانس، مرگ در راه
در مناطقی همچون شرق استان، بشاگرد، سردشت، سیاهو، کوهشاه و بخش‌هایی از رودان و حاجی‌آباد، غرب استان، نبود آمبولانس یکی از مهم‌ترین عوامل مرگ بیماران است. مسیرهای صعب‌العبور، جاده‌های خاکی، نبود امکانات اورژانسی و تأخیر در انتقال بیماران باعث شده‌اند بسیاری از مردم جان خود را در راه بیمارستان از دست بدهند.
حتی در مراکز شهری همچون بندرعباس نیز کمبود آمبولانس ملموس است، چه رسد به روستاها و مناطق کوهستانی که در آن‌ها زندگی با حداقل‌ها می‌گذرد. در دهه ۹۰ وعده های زیادی برای تأمین ده‌ها دستگاه آمبولانس برای مناطق مختلف استان داده شد و هیچوقت محقق نشد.
* صنایعِ بی‌تعهد در کنار مردم بیمار
هرمزگان، استانی است که در آن پالایشگاه‌ها، کارخانه‌ها، نیروگاه‌ها و بنگاه‌های اقتصادی عظیم فعالیت دارند. اما مردمان بومی، کمترین بهره را از این ظرفیت‌ها برده‌اند. برعکس، بسیاری از ساکنان محلی به دلیل آلایندگی صنایع، به بیماری‌هایی چون سرطان، بیماری‌های تنفسی و پوستی مبتلا شده‌اند.
متأسفانه همین صنایع که منشأ بخشی از مشکلات بهداشتی مردم هستند، هیچ مسئولیت اجتماعی مؤثری در قبال این آسیب‌ها نپذیرفته‌اند. بیمارانی که در سایه دود کارخانه‌ها جان می‌دهند، حتی یک ریال حمایت از این صنایع دریافت نمی‌کنند.
* نیروی انسانی؛ حلقه مفقوده درمان
کمبود پزشک، پرستار و سایر نیروهای متخصص در مراکز درمانی استان، مشکل اصلی خدمات‌رسانی در هرمزگان است. در بسیاری از بیمارستان‌ها، متخصصانی حضور ندارند و در برخی مراکز روستایی حتی یک پزشک هم یافت نمی‌شود.
شرایط سخت زندگی در برخی مناطق باعث شده تا جذب نیروی متخصص با چالش جدی مواجه باشد. عدم انگیزه پزشکان برای ماندن در مناطق محروم و نبود تسهیلات کافی برای آن‌ها، درمان را به رؤیا بدل کرده است.
* بحران دارو و تجهیزات
کمبود تجهیزات پزشکی و دارو در استان، نه فقط کیفیت خدمات درمانی را کاهش داده ،بلکه امید بیماران به بهبودی را نیز از بین برده است. کمبود دارو، تأخیر در تأمین ملزومات پزشکی و نبود دستگاه‌های پیشرفته مانند سی‌تی‌اسکن و ام‌آرآی در بسیاری از مناطق، درمان را با مانع جدی مواجه کرده است.
* لزوم اقدام فوری در آستانه سفر دولت
در آستانه سفر هیئت دولت به هرمزگان، این استان محروم در حوزه بهداشت و درمان چشم به دولتمردان دوخته است. این سفر می‌تواند نقطه عطفی برای گشودن گره‌های کور درمان در این خطه از میهن باشد. باید برای هرمزگان برنامه‌ریزی چندوجهی صورت گیرد:
• افزایش بودجه بهداشت و درمان استان به‌صورت ویژه
• تسهیل در جذب پزشک، پرستار و نیروهای درمانی متخصص در قالب طرح‌های تشویقی
• گسترش مراکز بهداشتی و درمانی در مناطق دورافتاده
• استفاده از ظرفیت مسئولیت اجتماعی صنایع برای ساخت مراکز درمانی، تأمین دارو و تجهیزات
• بهره‌گیری از نهادهای انقلابی و جهادی در طرح‌های بهداشتی و حمایتی
• ایجاد دانشکده‌های پزشکی و پیراپزشکی در استان جهت پرورش نیروی بومی
* بیمار، جز درد بیماری نباید درد دیگری بکشد
همان‌طور که رهبر معظم انقلاب فرمودند: بیمار نباید جز رنج بیماری، رنج دیگری داشته باشد. اما بیماران هرمزگانی سال‌هاست که علاوه بر درد بیماری، درد فقر، تبعیض و بی‌توجهی، کمبود پزشک و‌تجهیزات درمانی را هم بر دوش می‌کشند.
امید است با تدبیر دولت و پیگیری مسئولان استانی، این زخم‌های مزمن التیام یابد و هرمزگان به سهم واقعی خود از عدالت درمانی برسد. این استان مستحق سلامت، عزت و حمایت است؛ نه فقط به‌خاطر ظرفیت‌های اقتصادی‌اش، بلکه برای انسان‌های رنجدیده‌اش که شایسته زیستن با کرامت‌اند.
ثبت دیدگاه