دریانیوز// نوروز می آید از پس روزهای سرد و ساکت زمستان تا نشان‌مان دهد حیات و امید زنده اند. روزهای نو و ایام تازه ای که بر دوش بهار از گرد راه می رسند نغمه گوی شادی و آوازه خوان وجد و ترانه سرای بیداری اند . آنان در گوش زمان، سرود شادمانی و غزل شور می خوانند و بر دست منتظر روزگار ، سکه بخت نیک می گذراند. بهار، آیه رخشان زندگی و سر زندگی سوره آفرینش خداوند یکتاست. فصل احیا و روییدن و دوباره رستن. خاک و آب و طبیعت بهم می آمیزند و از درون زهدان خود، جوانه و سبزه و شکوفه برمی آورند.
نوروز ایرانی همزاد دیرین بهاران است. نیاکان خردورز و پیران پیشین دانا، جشن تحول و بزم دگرگونی را با بهار در تقویم این کهن مرزو بوم دوست داشتنی رقم زده اند. آنان گاه که به بلندای برج و باروها و فراز قلعه ها و بلندی ها می رفتند تا زمستان را بدرقه رفتن کنند، در انتظار قافله اعجاز بهاران سبز دیده به راه می دوختند.
ایرانیان، شاید از تنهاترین مردمان زمین هستند که جشن سال نویشان به گردش فلک و چرخش کره مسکون به دور خورشید که منبع نور و تلالوست مرتبط است. این غایت هوشیاری و ذکاوت آنها بوده که از رویدادی طبیعی، رخدادی معنوی عصاره گرفته اند و خجسته و نیکزاد دانسته اند نخستین روز بهار را که لبریز سرور و ذوق دوباره زمین و زمان است و انسان و حیوان و نبات و جماد آن را در سلول سلول وجودشان استشمام می کنند با دگرگونی زمانه خویش و این دو را چنان بهم سرشته اند که نوروز ایرانی نه تنها نماد آمدن بهار و جان گرفتن دوباره خاک سرد و درختان کرخت و سرشاری آب روان در رگ جوی ها و رودخانه هاست بلکه مردم نیز جامه کهنگی، خستگی و رخوت به مدد نسیم نفس افزای بهاری از تن می کنند و رخت نوی نشاط، مهرو دوستی و عشق می پوشند.
ایرانیان، نوروز را روزگار کینه شویی و غبارزدایی از دل و جان خویش می دانند. آنان به پاسداشت طبیعت که سردی و ظلمت را از خویش دورمی کند به خانه تکانی دل ها همت می گمارند و خود را از نفرت، دشمنی و تلخی ها دورمی کنند. آداب نوروزی ایرانیان همگی ریشه دراصالت و فرهنگ و سنت های ارزشمند و جاودانه ای دارد که لبالب شرافت، شعور و معنویت است و از سده ها و بلکه هزاره های تاریخ به ارث رسیده است. آراستن و گستردن سفره هفت سینی که نشانگر سین های خوش‌یمنی و رزق و روزی، صبر و استقامت، غلبه برمصائب، تازگی و برکت، سلامتی و رشد است در کنار مصحف الهی و آیینه و تنگ ماهی همگی استعاره های روشنی از ژرفای غنی سرزمینی حکایت دارد که تمدن و آبادانی و ادبیات و هنر را یکجا در کنار هم گرد آورده اند.
ایرانیان مسلمان درطول تاریخ و در دوره های مختلف و اعصار گوناگون، شریعت و سنت و میراث فرهنگی خویش را همسان یکدیگر بزرگ داشته و ارج گذاشته اند. آنها مناسبت های اسلامی و دینی متنوع را با جشن سال نوی خود به گونه ای درایتمندانه همسو و همقرین کرده اند که هم رمضان و محرم و سحر و افطار و عزا و زیارت و دعا و مناجات را عزیز و بزرگ داشته اند و هم دید و بازدید و عید دیدنی و صله رحم و تفرج و نوروز خود را محترم شمرده اند. نوروز در پیش نیز با رمضان، ماه صیام وعبادت و طاعت، گره خورده است و روزهای نخست فروردین و عید با شب های قدر و شب زنده داری همزمان شده است و نوروز رمضانی که به شب های قدر بهاری رسیده، ایام نیکوی احسن الحال و تحویل اوقات و حاجت و طلب استعانت از درگاه ایزد متعال است.
نوروز رمضانی و شب های قدر نماز و دعا و شب بیداری و قرآن بر سر نهادن و العفوالعفو گفتن و توبه و انابه، بهار در بهار است . بهاری برای دل ها و بهاری برای گردش زمین و آسمان. هم آوایی دو بهاری که یکی روزگار را به تازگی و نوشدن پیوند می دهد و دیگری زنگار از روح می زداید و صفای باطن می بخشد فرخندگی و میمنت مضاعفی دارد . در آستانه بازگشت شکوه بار فصل رونق آشتی گل و بلبلیم و کم کمک قافله سالار بهاران از سفر دوازده ماهه برمی گردد تا راوی قصه های تلخ و شیرین پرندگان و پروانگان باشد.
اما بهار فقط در طبیعت و تقویم خلاصه نمی شود، بهار لمس نزدیک و حسی تغییر در درون یک یک انسانها است و عید واقعی چنان که بزرگان گفته اند یکسان نبودن دوروز آدمی است که به زمین آمده تا مرکز دگرگونی و تحول به اندازه و سهم خویش باشد. اینک می خندد شبنم بر سر دست گل و می رقصد قاصدک خرم روی شانه باد، همه سو پراکنده طعم عطر ناب گلسرخ و به صدایی رسا می خواند بنفشه کنار موسیقی شرشر آب، رفته از شهر و دیار سوز سرد خلوت و تنهایی و آورده با خود بهار، سوغات روحبخش سبزی و شور و نوا. انتظار به سر آمده و در هر کوی و برزن پیچیده این آوا :بهارانتان خجسته باد و سال نویتان نیکو و فرخ حال.
ثبت دیدگاه