دریانیوز// استان هرمزگان، نگین سواحل جنوبی ایران، این روزها با بحرانی چندبعدی دست‌وپنجه نرم می‌کند؛ بحرانی که زندگی روزمره مردم را به چالشی طاقت‌فرسا تبدیل کرده است.
کم‌آبی، خشک‌شدن سدها، قطعی مکرر برق و مدیریت ناکارآمد منابع آبی، تصویری تاریک از آینده‌ای نزدیک ترسیم می‌کند. در حالی که این استان به‌لطف موقعیت جغرافیایی‌اش می‌تواند به قطب تأمین آب شیرین تبدیل شود، مردم آن با تشنگی و گرمای کشنده دست‌به‌گریبانند. این نوشتار، نگاهی است به عمق فاجعه و فریاد بی‌صدای مردمی که در سایه غفلت مسئولان، روزگار می‌گذرانند.
۱. خشکسالی و جیره‌بندی آب؛ بحرانی که پیش‌بینی شده بود
آمارهای رسمی نشان می‌دهد حجم آب بسیاری از سدهای هرمزگان به‌حد «مرده» رسیده یا در آستانه خشکیدگی کامل قرار دارد ویا برخی از سدها هم خشک شده اند. نتیجه؟ جیره‌بندی رسمی و غیررسمی آب در شهرهایی مانند بندرعباس، میناب، بستک، بندرلنگه و…. اما مشکل تنها به کمبود آب محدود نمی‌شود؛ توزیع ناعادلانه و مدیریت غلط منابع، بر آتش بحران می‌دمد.
* آب‌شیرین‌کن‌ها: وعده‌ای توخالی؟
با وجود حضور آب‌شیرین‌کن‌ها در استان، برخی از آنها یا با ظرفیت کامل کار نمی‌کنند یا آب تولیدی به دست مردم نمی‌رسد. گزارش‌ها حاکی از آن است که عدم پرداخت بدهی‌های دولت به پیمانکاران در برخی مناطق، باعث تعطیلی نسبی برخی واحدها شده است. پرسش اینجاست: چرا در استان‌های دیگر، آب شیرین‌شده دریا جاری می‌شود، اما هرمزگانی‌ها از این موهبت محرومند؟
۲. تانکرها و اقتصاد آب؛ بازاری سیاه در بحران
در چنین شرایطی، آبرسانی با تانکر به «کسب‌وکاری پررونق» تبدیل شده است. اما این راه‌حل موقت، خود مشکلاتی دارد:
– قیمت‌های سرسام‌آور برای هر مترمکعب آب.
– دسترسی نابرابر به تانکرها در مناطق محروم و روستایی.
– کیفیت نامطمئن آب عرضه‌شده.
این در حالی است که برخی مسئولان، حضور تانکرها را نشانه «خدمت‌رسانی مطلوب» می‌دانند، غافل از اینکه این روش نه‌تنها پایدار نیست، بلکه بار مالی سنگینی بر دوش مردم می‌گذارد.
۳. قطعی برق: گرمایی مرگبار در ۵۰ درجه
بحران آب تنها بخشی از ماجراست. همزمانی قطعی‌های مکرر برق با دمای هوای بالای ۳۵، ۴۰تا۵۰ درجه، زندگی را به جهنمی واقعی تبدیل کرده است:
– صنعت و تجارت فلج شده‌اند.
– بیماران و سالمندان در خطر جانی قرار دارند.
– افزایش مصرف سوخت‌های فسیلی به‌دلیل استفاده از ژنراتورها، آلودگی هوا را تشدید کرده است.
مسئولان انرژی کشور باید پاسخ دهند: چرا استان‌های جنوبی، با وجود داشتن پتانسیل بالای انرژی خورشیدی، از کمبود برق رنج می‌برند؟
۴. بی‌تدبیری یا بی‌تفاوتی؟
ریشه بسیاری از مشکلات هرمزگان را می‌توان در نبود برنامه‌ریزی بلندمدت و عدم توجه به عدالت محیط‌زیستی جستجو کرد:
– انتقال آب به استان‌های همجوار در حالی که مردم هرمزگان تشنه‌اند.
– عدم سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های پایدار مانند شبکه‌های آب و برق.
– سفرهای نمایشی مسئولان در فصل‌های خنک، بدون درک واقعی تابستانِ سوزان هرمزگان.
۵. راه‌حل‌ها: از فریاد تا عمل
برای عبور از این بحران، اقدامات فوری و بلندمدت ضروری است:
۱. تسویه بدهی‌ها به پیمانکاران آب‌شیرین‌کن‌ها و راه‌اندازی تمام واحدهای موجود.
۲. توقف انتقال آب به خارج از استان تا زمان تأمین نیازهای داخلی.
۳. استفاده از انرژی خورشیدی برای کاهش فشار بر شبکه برق.
۴. سفر رئیس‌جمهور و وزیر نیرو به استان در اوج تابستان تا از نزدیک شرایط را لمس کنند.
۵. تشکیل کارگروه ویژه بحران آب و برق هرمزگان با اختیارات اجرایی بالا.
* زمانی برای اقدام است
هرمزگان در آستانه یک فاجعه انسانی قرار دارد. اگر امروز چاره‌ای اندیشیده نشود، فردا بسیار دیر خواهد بود. مردم این استان، به‌ویژه در فصل تابستان، نه‌تنها به آب و برق، بلکه به توجه و تدبیر مسئولان نیاز دارند. آیا کسی صدایشان را می‌شنود؟
سخن آخر: هرمزگان را تنها نگذارید؛ قبل از آنکه فاجعه‌ای غیرقابل جبران رخ دهد.
ثبت دیدگاه