دریانیوز// نهضت سید الشّهدا (ع) قضیه‌ای شخصی نیست، بلکه همانند سایر اولیای بزرگ خدا جریانی تاریخی است که سنّت الهی محسوب می‌شود. از این رو، یقیناً پیام دارد؛ زیرا سنّتهای الهی بر همگان و در همه عصرها و نسل‌ها جاری است و محدود به زمان و مکان مخصوص و افرادی خاص نیست.
سنّت بودن نهضت عاشورا ایجاب می‌کند که حوادث پیش از کربلا، رخدادهای روز عاشورا و حوادث پس از آن، از سوی موافقان و مخالفان تحلیل شود؛ یعنی باید سخنان و رفتار حاکمان دربار اموی، پیش از قیام حسین بن علی (ع)، دستورهای آنان در روز عاشورا و حرکتهای آنها پس از عاشورا بررسی شود تا روشن گردد که دشمنان اسلام میخواستند درباره براندازی آن تا کجا پیش روند.شعاع هر پیامی وابسته به شعاع هستی انشاءکننده آن پیام است.
اگر مبدأ پیام در محدودهای خاص حضور وجودی داشت، قلمرو پیام او هم به همان جا محدود خواهد بود و اگر مصدر پیام، منطقهای وسیع را در حیطه هستی خویش داشت، شعاع پیام او نیز به همان اندازه وسیع خواهد بود.ما اگر حسین بن علی (ع) را به انسان کامل و خلیفه خدا در زمین بشناسیم، منطقه نفوذ پیام او محدود نیست، بلکه تا آن جا که شعاع انسانیت هست، پیام حسینی نیز هست؛ خواه در پهنه زمین، خواه در گستره زمان. یعنی در طول تاریخ، هر جا انسانی حضور و ظهور دارد، مخاطب کربلای حسینی است.
البته هر گروهی که نیاز فکری و اجتماعی خود را در فرایند عاشورا مییابد، شاید چنین بیندیشد که تنها گروه آنان است که مخاطب اصلی کربلایند؛ لیکن بهرهوری هر گروه، مستلزم انحصار پیام کربلا به آن نیست.قلمرو پیام نهضت حسینی محدود نیست؛ بلکه مخاطب اصیل آن، انسان است و مؤید آن، سخن وجود مبارک رسول اکرم (ص) است که «حسین منّى و أنا من حسین»، «حسین (ع) از من است و من از او هستم».
درست است که حسین بن علی (ع) نوه پیامبر (ص) است، ولی آن حضرت نوههای دیگری هم داشتهاند که درباره آنها چنین تعبیری نفرمودند. بنابراین، سخن رسول خدا (ص) به این معناست که کیان دین و نبوّت و رسالت من با قیام حسین (ع) زنده است. از اینرو، پیام نهضت حسینی تا شعاع رسالت و نبوّت رسول اکرم (ص) نفوذ دارد.
بنابراین حادثه کربلا یک اتفاق زودگذر یا فاجعه انسانی فراموش‌شدنی نیست، پیام این قیام برای ما و مردم روزگاران این است که آزاده باشید و خود را از بندگی هرکسی جز خداوند رها سازید و از هیچ قدرت و شخصیتی بیم و هراس به دل راه ندهید، دشمن ستمگر و یاور ستم‌دیده باشید.قیام امام حسین(ع) مدرسه‌ای است با درس‌های تربیتی والا و آموزش‌هایی انسان‌ساز و پیام‌هایی برانگیزاننده و امیدآفرین برای حیات طیبه بر روی زمین، یکی از این درس‌ها درس آزادگی و اصلاح‌گری است. انسان ناچار است به طبیعت مادی خود زندگی کند و در این زندگی مسئولیت‌هایی در برابر خانواده، اجتماع و محیط دارد.
در این زندگی پیمان‌هایی بر او تحمیل می‌شود و تعهداتی را می‌پذیرد، اگر انسان تعهدات را نپذیرد شخصی خودخواه می‌شود. اگر فرد پیمان اجتماعی را می‌پذیرد چاره‌ای نیست که تعهدات خود را عمل می‌کند. البته انسان آگاه و هدفدار در عین پذیرش مسئولیت اجتماعی زیر بار چیزی که مانع حرکت بالنده و رشد یابنده او به سوی خدا باشد، نمی‌رود.
او مسئولیت‌های خود را به عنوان وظیفه اجتماعی تلقی می‌کند و از جایگاه اجتماعی خود در برابر خداوند و خلق آگاه است و گرفتار خودبزرگ‌بینی نمی‌شود. چنین انسانی آزاده است و آزادگی در سرشت اوست، بهنگام انتخاب می‌کند و درک و شناخت از زمان دارد و شایسته‌ترین زمان را برمی‌گزیند و بدون هیچ تردیدی آن را به اجرا می‌گذارد.
ثبت دیدگاه