دریانیوز// شهر هوشمند یا شهر الکترونیک مفاهیمی هستند که در سال های اخیر وارد دنیای معماری و مدیریت شهری شده اند. گاهی حتی برخی مدیران نیز این مفاهیم را باهم به اشتباه می گیرند و تفاوت این دو را به درستی تمیز نمی دهند.
به طور کلی شهری که دارای زیرساخت های سخت افزاری و نرم افزاری باشد و در تمامی ایام سال و ساعات شبانه روز بدون هیچگونه تعطیلی و وقفه ای قادر به پاسخگویی به نیاز شهروندان خود باشد را شهر الکترونیک گویند.در شهر الکترونیک بعد از دسترسی به اینترنت پر سرعت مهمترین مقوله سواد دیجیتال است. چیزی که در دنیای مدرن نمی شود به هیچ عنوان از آن چشم پوشید.در شهر الکترونیک برای انجام کارهای روزمره من جمله پرداخت قبوض، خرید از فروشگاه، مراجعه به بانک، آموزش، درمان، و حتی شرکت در انتخابات نیازی به خروج از منزل نخواهید داشت. تنها با کامپیوتر و یا گوشی همراه خود قادر به انجام آن ها خواهید بود.
اما شهر هوشمند شهری است که می تواند فکر کند، تصمیم بگیرد و حتی تصمیم خود را به مرحله اجرا در آورد.تفاوت این دو شهر در نحوه مواجهه با مشکلات و معضلات شهری است. در واقع شهر هوشمند یک پله بالاتر از شهر الکترونیک می باشد، و شهر الکترونیک زیر ساخت و پایه شهر هوشمند محسوب می شود.به طور کلی می توان گفت: در شهر هوشمند سنسورها و اینترنت اشیا حکومت می کنند. آن ها داده های شهر و رفتار شهروندان خود را جمع آوری و برای بهبود خدمات شهری و منابع، مورد واکاوی، پایش و استنتاج قرار می دهند.شهر هوشمند زاییده شهر الکترونیک می باشد که خلاقیت و نوآوری نیز به آن اضافه شده است.
شهر هوشمند برخلاف شهر الکترونیک توانایی یادگیری، بهبود شرایط و حل مشکلات را دارد تا بتواند سطح کیفی زندگی شهروندان خود را افزایش دهد. یعنی بر اساس داده هایی که در اختیار دارد می تواند آنالیز و برنامه ریزی کند. زندگی در شهر هوشمند یعنی استفاده خلاقانه و با بهره‌وری بالاتر از تمام امکانات موجود به‌نحوی‌که رفاه زندگی شهروندان درنهایت افزایش یابد ومصرف انرژی کاهش پیدا کند .مهمترین نکته در تفاوت این دو این است که شهر الکترونیک به مشارکت شهروندان خود نیازی ندارد در حالی که شهر هوشمند برای بهتر شدن نیازمند مشارکت شهروندان نوآور و خلاق خود می باشد.مدیران شهری موفق در تمام دنیا تلاش خود را برای هوشمند شدن شهرها به کار بسته اند و در حال تبادل اطلاعات با یکدیگر هستند چراکه معتقدند دنیا به سوی هوشمند شدن پیش می رود و جا ماندن از این مقوله هزینه های سنگینی بر دوش شهرها می گذارد.
زمانی که مردم بتوانند در شهری با رفاه نسبی و به راحتی زندگی کنند می‌توان گفت این شهر هوشمند است. بخشی از این موارد در قالب زیرساخت‌ها و ابزارهای الکترونیک محقق می‌شود و بخش عمده‌ای آن نیز به رفتار سیستم‌ها و فرهنگ حاکم بر شهر برمی‌گردد. بخشی از این ماجرا نیز بحث دسترسی است یعنی مردم درهر جا به نیازها و خدمات موردنظر خود دسترسی داشته باشند و همه مردم با هر سطح مالی بتوانند به آموزش دسترسی پیدا کنندو یا در فرآیند تصمیم‌گیری برای شهر خود از فرصت برابر برخوردار باشند و بتوانند مشارکت کنند یعنی از شاخصه‌های شهر هوشمند برخوردارند.در شهر هوشمند باید نیازهای شهروندان به‌خوبی شناخته شود و متناسب با خصوصیات آن‌ها ازجمله سن، سواد و محل سکونت و سایر ویژگی‌ها خدمات ارئه گردد.
ثبت دیدگاه