دریانیوز// در سال‌های اخیر، مفهوم «مسئولیت اجتماعی» در ادبیات اقتصادی و مدیریتی کشور جایگاهی پررنگ یافته است. مسئولیت اجتماعی، فراتر از سودآوری و توسعه‌ی صنعتی، به معنای ایفای نقش بنگاه‌های اقتصادی در رشد همه‌جانبه‌ی جامعه و کمک به رفع نیازهای اجتماعی، فرهنگی، آموزشی و زیست‌محیطی است.
اما در استان هرمزگان، علی‌رغم وجود صنایع بزرگ، معادن، کارخانه‌ها و بنگاه‌های اقتصادی متعدد، متأسفانه بخش فرهنگ، هنر، قرآن و رسانه از این سفره بی‌نصیب مانده‌اند و این حوزه‌ها در تنگنای شدید مالی و حمایتی به سر می‌برند.استان هرمزگان با برخورداری از ظرفیت‌های عظیم اقتصادی، از جمله صنایع نفت و گاز، فولاد، آلومینیوم، بنادر تجاری و معادن غنی، باید الگویی در بهره‌برداری از مسئولیت اجتماعی باشد.
اما واقعیت میدانی آن است که فعالان فرهنگی، هنری، قرآنی و رسانه‌ای استان، سال‌هاست با چالش‌های عمیق مالی، نبود زیرساخت مناسب، فقدان حمایت‌های مادی و معنوی و حتی کم‌توجهی نهادهای تصمیم‌گیر روبه‌رو هستند. انتظار این فعالان از صنایع و بنگاه‌های اقتصادی، مشارکت در توسعه‌ی پایدار فرهنگی استان است؛ مشارکتی که تاکنون یا وجود نداشته یا آن‌قدر ناچیز و غیرهدفمند بوده که اثری در حل مشکلات نداشته است.
سؤال اینجاست که چرا در توزیع منابع و مشارکت‌های اجتماعی صنایع، حوزه‌هایی مانند فرهنگ، هنر، قرآن و رسانه همیشه در حاشیه قرار می‌گیرند؟ مگر نه اینکه ارتقاء فرهنگی جامعه، لازمه‌ی پایداری توسعه‌ی صنعتی و اقتصادی است؟ مگر نه اینکه بدون پرورش روح، اندیشه، هویت و فرهنگ، توسعه‌ی فیزیکی محکوم به زوال است؟ سرمایه‌گذاری در فرهنگ، تقویت زیرساخت‌های هنری، حمایت از فعالان قرآنی، کمک به رسانه‌های محلی برای تقویت آگاهی عمومی، و حمایت از خلاقیت‌های بومی، نه‌تنها هزینه نیست، بلکه سرمایه‌گذاری بلندمدت برای تعالی استان است.
بی‌تردید، این کم‌توجهی تنها از جانب صنایع نیست. بخش قابل توجهی از ضعف موجود، به فقدان سازوکارهای اجرایی، ضعف در پیگیری مطالبات از سوی متولیان و نبود اراده‌ی جدی در دستگاه‌های اجرایی بازمی‌گردد. در شرایطی که صنایع با بودجه‌های میلیاردی در استان فعالیت می‌کنند، هیچ ضابطه مشخص و الزام‌آوری برای اختصاص بخشی از درآمد آن‌ها به مسئولیت‌های اجتماعی، خصوصاً در حوزه‌های فرهنگی و رسانه‌ای وجود ندارد. در این راستا، مطالبه‌گری جدی از سوی مسئولان ارشد استان ضروری است.
استاندار هرمزگان، نماینده ولی فقیه در استان، نمایندگان مجلس شورای اسلامی و اعضای شوراهای اسلامی باید با وحدت رویه، این مطالبه را از صنایع و بنگاه‌های اقتصادی پیگیری و به نتیجه برسانند. لازم است سازوکارهایی تدوین شود تا بخشی از مشارکت‌های صنایع در قالب یک صندوق متمرکز تجمیع گردد؛ صندوقی که منابع آن، با نظارت شفاف، در راستای نیازهای فرهنگی، هنری، قرآنی و رسانه‌ای استان تخصیص یابد.
مهم‌تر از آن، باید تضمین شود که این منابع صرفاً به پروژه‌های عمرانی یا تبلیغاتی محدود نشوند، بلکه به‌صورت واقعی در خدمت توسعه‌ی انسان‌محور و فرهنگ‌مدار قرار گیرند. در این میان، سفر رئیس‌جمهور محترم به استان هرمزگان، فرصتی مغتنم برای طرح این مطالبه است. دولت می‌تواند نقش تسهیل‌گر و پشتیبان را ایفا کند و با ارائه‌ی الگوی مشخص از مسئولیت اجتماعی صنایع در سطح ملی، استان هرمزگان را به عنوان پایلوت این طرح معرفی کند.
همچنین، با حمایت و هدایت دولت، صنایع می‌توانند موظف به اختصاص درصد مشخصی از درآمد خود به حوزه‌ی مسئولیت‌های اجتماعی شوند؛ درصدی که سهمی شایسته به فرهنگ، هنر، قرآن و رسانه اختصاص دهد. نباید فراموش کرد که فرهنگ، پایه و بنیان هویت هر جامعه است. هنرمندان، اصحاب رسانه، فعالان قرآنی و فرهنگی، چشم و گوش بیدار جامعه‌اند. تنگنای این قشر، تنگنای اندیشه و معنویت در جامعه است.
اگر قرار است استان هرمزگان توسعه یابد، این توسعه باید متوازن باشد. توسعه‌ای که تنها با آهن و فولاد و آلومینیوم سنجیده شود، نه‌تنها ناپایدار است، بلکه در بلندمدت، شکاف‌های اجتماعی، هویتی و فرهنگی را عمیق‌تر می‌کند. امروز، بیش از هر زمان، نیازمند بازتعریف نقش صنایع در زیست‌بوم اجتماعی و فرهنگی استان هستیم.
صنایع باید بدانند که مسئولیت‌شان تنها در قبال محیط پیرامونی یا کارگران‌شان نیست، بلکه در قبال فرهنگ، هویت، زبان، هنر، رسانه و معنویت مردم این سرزمین نیز مسئول‌اند. آنچه در افق توسعه‌ی پایدار هرمزگان باید بدرخشد، نه فقط دودکش‌های بلند و سوله‌های صنعتی، بلکه صدای گرم قرآن، طنین هنر، شور فرهنگ و روشنی رسانه است.
ثبت دیدگاه