حکایت انفاق عینک

دریانیوز//یکی از محرومانی که با کمک خیرین چند ماه قبل توانست برای چشم های ضعیفش عینک بخرد (هزینه عینک بالاست و بخاطر همین برخی ها علی رغم ضعیف بودن چشم‌شان و مشکل دید، اما قادر به تهیه عینک نیستند)، چند روز قبل به یکی از روستاها می رود. آنجا دختر یتیمی را می بیند که چشمانش مقداری ضعیف است و به همین دلیل گاهی سردرد می گیرد.
دختر مشکلش را می‌گوید و این خانم عینک دار، به دختر یتیم پیشنهاد می دهد یک روز عینکش را استفاده کند تا ببیند در سردردهایش اثر دارد یا خیر که پس از استفاده از عینک، دختر نوجوان یتیم متوجه می شود که سردردش کاملا از بین رفت و با این عینک خیلی خوب می بیند. آن خانم هم عینکش را به این یتیم می دهد تا استفاده کند؛ هرچند خودش هم نیاز به عینک دارد و سردردهای خودش برمی گردد. هر چند شاید برخی بگویند شاید بهتر بود دختر یتیم پیش چشم پزشک یا اپتومتریست می‌رفت تا عینک را کاملا متناسب با میزان ضعف چشمانش تجویز می‌شد و…. که این دختر رفت و آمد پیش چشم پزشک یا اپتومتریست داخل شهر هم برایش مقدور نبود و به همین عینک و رفع مشکلش راضی بود و…؛ این بحث ما به دریا دل بودن برخی از نیازمندان و انفاق از دارایی اندک شان است که به یاری دیگران می شتابند که آنها می توانند الگو در انفاق و مشارکت در کار خیر باشند.
برخی‌ها علی رغم نیازشان، از آنچه که دارند، انفاق می کنند؛ زیرا درد نداشتن را می دانند و درک می کنند و بعضی علی رغم داشتن مال و ثروت، چندان حاضر نیستند انفاق کنند وبه یاری نیازمندان برسند.
در حوزه درمانی هم پزشکان ایثارگری مانند دکتر قریب، پزشک یزدی که ویزیتش تا آخر عمر ۵۰۰ تومان بود و بر اثر ابتلا به کرونا فوت کرد، یا دکتر رجایی فوق تخصص قلب کودکان در بندرعباس که وقتی در مطبش از همسایه خانواده ای شنید که فرزندشان مشکل قلب دارد و هزینه درمان ندارند، گفت بيمار را بیاورند وهیچ هزینه ای هم نیاز ندارد پرداخت کنند و دهها پزشک خیری که در جامعه داریم که با دیدگاه اخروی بیماران را درمان می کنند، اما از آن طرف برخی پزشکان انگشت شمار در کشور که عادت به دریافت زیرمیزی دارند وشماره کارت خودشان یا دیگری را می‌دهند و می‌گویند تا این هزینه را پرداخت نکنید، من نمی‌توانم عمل‌تان کنم که اینها وظیفه‌شان را در درمان بيمار فراموش کرده اند وبایستی تدبیری اندیشیده شود و اگر دستمزدشان واقعا کم است که متولیان مربوطه اقدام کنند و بیمار محرومی که قادر به پرداخت هزینه ها نیست، نباید تاوان دهد.

محرومان و قشر متوسط امروز برای تامین هزینه‌های خوردو خوراک، درمان، تحصیل و… با مشکل مواجهند و بایستی در این حوزه تدبیری اندیشیده شود و از طرفی فرهنگ انفاق ویاری رسانی به همدیگر بیش از پیش در جامعه جاری و ساری شود و همگان در حد توان انفاق نمایند و به دیگران یاری برسانند.