بوی تبعیض

دریانیوز// هرمزگان، استانی که با دریای بی‌کرانش، آفتاب سوزانش و مردمان سخت‌کوشش شناخته می‌شود، سال‌هاست که در حسرت عدالت و رفع تبعیض به سر می‌برد.

استاندار هرمزگان در نشست اخیر بررسی مسائل و مشکلات فعالان اقتصادی در اتاق بازرگانی هرمزگان، در آستانه سفر رئیس‌جمهور به استان، به نکته‌ای اشاره کرد که همچون زخمی کهنه بر پیکر این دیار خودنمایی می‌کند: تبعیض. این کلمه، نه‌تنها در کلام استاندار، بلکه در زندگی روزمره مردمان این خطه، بویی تند و آزاردهنده دارد که سال‌هاست به مشام می‌رسد.یکی از مصادیق بارز این تبعیض، مسئله تردد خودروها از مناطق آزاد به سرزمین اصلی است.

در حالی که در استان‌های دیگر، این تردد آزاد است، در هرمزگان همچنان محدودیت‌ها و ممنوعیت هایی وجود دارد که فعالان اقتصادی و مردم عادی را با مشکلات فراوان مواجه کرده است. این تفاوت در سیاست‌گذاری، نه‌تنها احساس نابرابری را تقویت می‌کند، بلکه به مانعی برای توسعه اقتصادی منطقه تبدیل شده است. استاندار هرمزگان به‌درستی به این موضوع اشاره کرد که این تبعیض، عطر خوش عدالت را در استان کم‌رنگ کرده است.

متأسفانه، تبعیض در هرمزگان تنها به مسئله تردد خودروها محدود نمی‌شود. این بو، در حوزه‌های متعددی به مشام می‌رسد: از ته‌لنجی گرفته تا عرضه سوخت، از کمبود امکانات آموزشی و درمانی تا نبود زیرساخت‌های ورزشی، تفریحی و فرهنگی. هرمزگان، با وجود ظرفیت‌های عظیم طبیعی و انسانی، همچنان در بسیاری از شاخص‌های توسعه‌ای از میانگین کشوری عقب‌تر است.

تعداد مدارس، تجهیزات آموزشی، تخت‌های بیمارستانی، پزشکان و پرستاران، همه و همه نشان‌دهنده شکافی عمیق میان این استان و سایر نقاط کشور است. وقتی کودکی در روستایی دورافتاده هرمزگان به دلیل نبود مدرسه مناسب از تحصیل بازمی‌ماند یا بیماری به دلیل کمبود تخت بیمارستانی جان خود را از دست می‌دهد، چگونه می‌توان از عدالت سخن گفت؟

یکی دیگر از مسائل مطرح‌شده در این نشست، درخواست رئیس اتاق اصناف استان برای حمایت از برخی از صنوف و اتحادیه‌ها بود. او به‌درستی به تأثیر گرمای طاقت‌فرسای هرمزگان بر زندگی و کسب‌وکار مردم و صنوف اشاره کرد و خواستار محاسبه تعرفه برق برخی اصناف، مشابه برق مسکونی و با نرخ ارزان‌تر در ماه‌های گرم سال شد.

گرمای هرمزگان، واقعیتی انکارناپذیر است که نه‌تنها بر سلامت جسم و روان مردم اثر می‌گذارد، بلکه هزینه‌های زندگی و کسب‌وکار را به‌شدت افزایش می‌دهد. با این حال، سیاست‌گذاری‌های کلان، گویی این واقعیت اقلیمی را نادیده گرفته‌اند.

وقتی میزان سهمیه سوخت بنزین در هرمزگان با استان‌های خنک‌تر برابر است و کارت سوخت در همه جایگاه‌ها در دسترس نیست، رانندگان و شهروندان با مشکلات روزمره‌ای مواجه می‌شوند که به‌راحتی قابل پیشگیری بود.دریای خلیج‌فارس، این نعمت خدادادی که می‌توانست موتور محرکه اقتصاد هرمزگان باشد، همچنان بلااستفاده مانده است. جوانان این استان، که می‌توانستند در صنایع مرتبط با دریا، از شیلات و گردشگری گرفته تا حمل‌ونقل دریایی و….، مشغول به کار شوند، یا بیکارند یا به مشاغل کاذب روی آورده‌اند.

این در حالی است که هرمزگان می‌توانست با سرمایه‌گذاری درست و سیاست‌گذاری عادلانه، به یکی از قطب‌های اقتصادی کشور تبدیل شود. اما چرا این ظرفیت‌ها همچنان بالقوه باقی مانده‌اند؟ آیا جز این است که تبعیض در تخصیص منابع و فرصت‌ها، دست و پای این استان را بسته است؟

آنچه در این میان بیش از همه آزاردهنده است، وعده‌هایی است که سال‌هاست داده می‌شود، اما به مرحله اجرا نمی‌رسد. مردم هرمزگان، دیگر از شنیدن شعارهای زیبا خسته شده‌اند. آن‌ها عدالت را نه در کلام، بلکه در عمل می‌خواهند. آن‌ها می‌خواهند وقتی فرزندانشان به مدرسه می‌روند، کلاس‌های درسشان سقف محکمی داشته باشد.

می‌خواهند وقتی به بیمارستان مراجعه می‌کنند، پزشک و تجهیزات کافی در دسترس باشد. می‌خواهند وقتی کسب‌وکاری راه می‌اندازند، با قوانین تبعیض‌آمیز مواجه نشوند.از همه مهم‌تر، می‌خواهند که ظرفیت‌های عظیم این استان، از دریا تا نیروی انسانی‌اش، به‌کار گرفته شود تا جوانانشان آینده‌ای روشن پیش رو داشته باشند.

جلساتی مانند نشست اخیر، می‌توانند نقطه امیدی برای تغییر باشند، اما تنها به شرطی که خروجی آن‌ها، نه صرفاً گزارش و آمار، بلکه اقدامات ملموس باشد. رفع مشکلات فعالان اقتصادی، حمایت از اصناف، بهبود زیرساخت‌های آموزشی، درمانی و فرهنگی و بهره‌برداری درست از ظرفیت‌های دریا، گام‌هایی هستند که می‌توانند بوی تبعیض را از هرمزگان دور کنند.

مردم این استان، شایسته زندگی‌ای هستند که در آن عدالت و برابری، نه فقط یک آرمان، بلکه واقعیتی روزمره باشد.ای کاش این‌بار، وعده‌ها به عمل تبدیل شوند و هرمزگان، این گوهر درخشان خلیج‌فارس، از زیر سایه تبعیض بیرون آید. ای کاش روزی برسد که مردم این دیار، نه بوی تبعیض، بلکه عطر عدالت و توسعه را استشمام کنند. این آرزو، نه‌تنها خواست مردم هرمزگان، بلکه وظیفه‌ای ملی است که بر دوش همه تصمیم‌گیران کشور سنگینی می‌کند.